Saluton, legantoj, kaj bonvenon reen al 31 Timigaj Rakontaj Noktoj! Mi havas ion specialan por vi ĉi-vespere, kiu eble iomete pli dediĉos vin! Ĝi nomiĝas La Mano de Gloro: La Rakonto de Flegistino, kaj kiel vi povas diri, ĝi centras sur la formado kaj uzo de unu el la plej malnoblaj restaĵoj iam kreitaj: la Mano de Gloro.

Formita de mano tranĉita de viro pendanta sur la pendumilo, la Mano de Gloro, tiam trempiĝus en la graso de bestoj aŭ se ĝi povus esti akirita, la graso de kruelaj krimuloj. Meĉoj, formitaj el la haroj de tiuj samaj malnoblaj viroj, estus alkroĉitaj al ĉiu fingro. Oni diris, ke kiam konvene formiĝis, la Mano de Gloro lumis nur al la ŝtelisto, kiu ĝin bruligis. Ĝi ankaŭ povus mildigi sonojn, kaj devigi la loĝantojn de hejmo en profundan paralizan dormon helpi pri ŝtelo.

Amaso da rakontoj kaj poemoj estis skribitaj pri ĉi tiu malbenita objekto, sed ĉi tiu estas unu el miaj plej ŝatataj.

Ekloĝu kaj ekbruligu viajn kandelojn, kaj ni legu kune, La Mano de Gloro: La Rakonto de Flegistino!

*** Noto de Verkisto: Ni ĉi tie ĉe iHorror estas grandaj subtenantoj de respondeca gepatrado. Iuj el la rakontoj en ĉi tiu serio eble tro multe por viaj etuloj. Bonvolu legi antaŭen kaj decidi ĉu viaj infanoj povas trakti ĉi tiun rakonton! Se ne, trovu alian rakonton por ĉi-vespere aŭ simple revenu por vidi nin morgaŭ. Alivorte, ne kulpigu min pro viaj infanaj koŝmaroj! ***

*** Dua noto de verkisto: En la suba poemo, vi vidos al la fino de la poemo la vorton "fagoto". Ĉi tiu estas la origine intencita uzo de la vorto, kiu estus bastono / branĉo uzata por ekbruligi fajron, kaj ne malestima insultado kontraŭ la GLAT-a komunumo. ***

The Hand of Glory: The Nurse's Story de Richard Harris Barham

Sur la sola malgaja erikejo,
Je la noktomeza horo,
Sub la Pendumila Arbo,
Mano en mano
La Murdistoj staras
Unu, du, tri!
Kaj la Luno tiun nokton
Kun griza, malvarma lumo
Ĉiu aĉa objekto donas konsilon;
Duono de ŝia formo
Vidiĝas tra la ŝtormo,
La alia duono kaŝiĝis en Eklipso!
Kaj la malvarma Vento ululas,
Kaj la Tondro grumblas,
Kaj la Fulmo estas larĝa kaj hela;
Kaj entute
Estas tre malbona vetero,
Kaj malagrabla nokto!
'Nun muntu liston,
Kaj proksime de la pojno
Detruu min rapide la pugno de la Mortinto! -
Nun grimpu, kiuj kuraĝas
Kie li svingas en aero,
Kaj pluku al mi kvin harojn de la Mortinto! '

Estas maljunulino loĝanta sur Tappington Moor,
Ŝi havas jarojn sur la dorso almenaŭ okdek,
Kaj iuj homoj multe pli ŝatas;
Ŝia nazo estas alkroĉita,
Ŝia dorso estas trompita,
Ŝiaj okuloj ruĝiĝas kaj ruĝiĝas:
Sur la supro de ŝia kapo
Ĉu mutulo, kaj pri tio
Ŝoka malbona ĉapelo,
Estingilo-forma, la rando mallarĝa kaj plata!
Tiam, - Mia Gracia! - ŝia barbo! - ĝi bedaŭrinde konfuziĝus
Spektanto unue por distingi ŝian sekson;
Nek, mi kuraĝos diri, sen ekzamenado povus esti
Prononcu ŝin, senpense, Pulĉinelo aŭ Judi.
Ĉu vi vidis ŝin, resume, tiun kotŝovelilon interne,
Kun la genuoj al la nazo kaj la nazo al la mentono,
Rigardante kun tiu kurioza, nepriskribebla rideto,
Vi levus viajn manojn mire kaj plorus,
'- Nu! - Mi neniam vidis tian regulan Ulon!'

Kaj nun antaŭe
La pordo de tiu maljunulino,
Kie nenio estas bona,
Mano en mano
La Murdistoj staras
Unu, du, tri!

Ho! ĝi estas terura vidaĵo,
En tiu terura hovel, tiu terura skipo,
Per la palblua brilo de tiu flagranta flamo,
Farante la faron, kiu neniam havas nomon!
- Estas terure aŭdi
Tiuj vortoj de timo!
La preĝo murmuris malantaŭen, kaj diris kun rikano!
(Matthew Hopkins mem certigis al ni, ke kiam
Sorĉistino diras siajn preĝojn, ŝi komencas per 'Amen.') -
- 'Estas terure vidi
Sur la genuo de tiu Maljunulino
La morta, ŝrumpinta mano, dum ŝi premas ĝin per ĝojo! -

Kaj nun, kun zorgo,
La kvin harfendoj
De la kranio de la Sinjoro pendanta tie supre,
Kun la graso kaj la graso
De nigra Tom Kato
Ŝi hastas miksi,
Kaj tordi en meĉojn,
Kaj unu sur la dikfingro, kaj ĉiu fingro riparota.
(Por alia kvitanco prepari la saman ĉarmon,
Konsultu sinjoron Ainsworth kaj Petit Albert.)

- Nun malfermu seruron
Al la frapo de la Mortinto!
Flugilo, kaj stango, kaj bando!
- Nek moviĝu, nek turniĝu
Artiko, muskolo aŭ nervo,
Ĉe la sorĉo de la mano de la Mortinto!
Dormu ĉiujn, kiuj dormas! - Veku ĉiujn, kiuj vekiĝas! -
Sed estu kiel la Mortinto pro la Mortinto !! '

Ĉio silentas! ĉio estas senmova,
Savu la senĉesan ĝemon de la bobelanta rado
Kiel ĝi fontas de la sino de Tappington Hill.
Kaj en Tappington Hall
Granda kaj Malgranda,
Milda kaj Simpla, Varleto kaj Edziĝanto,
Ĉiu serĉis sian apartan ĉambron,
Kaj dormis ŝia malhela mantelo ĵetis ilin,
Ĉar la noktomeza horo jam delonge pasis!

Ĉio estas malluma sur tero kaj ĉielo,
Savu, de iu fenestro, mallarĝa kaj alta,
Trema trabo
Sur la eta rivereto
Ludoj, kiel la taŭga brilo de iu vakskandelo
De unu, kiu rigardas laca.

En tiu fenestro, mallarĝa kaj alta,
En lia sekreta kaverno, kie neniu povas spioni,
Sidas tiu, kies frunto estas sulkigita kun zorgo,
Kaj la maldikaj grizaj bukloj de liaj malsukcesaj haroj
Lasis lian malgrandan kalvan pateton tute nuda;
Por lia kompleta peruko
Pendas, tufa kaj granda,
Sur la supro de sia malnovmoda, altdorsa seĝo.
Senbendaj estas liaj vestoj,
Ungarter'd lia hoso,
Lia robo estas ornamita per tulipo kaj rozo,
Floroj de rimarkinda grandeco kaj nuanco,
Floroj kiel Eden neniam sciis;
- Kaj tie, de multaj brilanta amaso
El la bona ruĝa oro,
La fabelo estas rakontita
Kian potencan sorĉon utilas konservi
Tiu zorgema viro el sia bezona dormo!

Feliĉe, li opinias, ke neniu okulo povas vidi
Dum li ĝojas pri sia trezoro avide, -
La brila vendejo
De brila erco,
La justa Rozo-Nobla, la hela Moidore,
Kaj la larĝa Double-Joe de trans la maro, -
Sed estas unu, kiu rigardas tiel bone kiel li;
Ĉar, maldorma kaj ruza,
En ŝranko malfacile
Sur lia kamioneto kuŝas iomete Foot-page,
Knabo, kiu estas neordinare akra en sia aĝo,
Kiel juna majstro Horner,
Kiu estas en angulo
Mi manĝis kristnaskan torton:
Kaj, dum tiu Maljuna Sinjoro kalkulas siajn kaŝtrezorojn,
Eta Hugh kaŝrigardas tra fendo en la tabuloj!

Estas voĉo en la aero,
Estas ŝtupo sur la ŝtuparo,
La maljunulo komencas sur sia kane-apogita seĝo;
Je la unua malforta sono
Li ĉirkaŭrigardas,
Kaj levas sian trempon de dek ses ĝis la funto.
Tiam duono ekestis
De apud liaj piedfingroj
Lia malgranda pughundo kun sia malgranda pugnazo,
Sed, antaŭ ol li povas eligi unu scivolan flarkon,
Tiu hundeto pugo staras forte kaj rigide,
Por malalta, tamen klara,
Nun falu sur la orelon,
- Kie iam prononcitaj por ĉiam ili loĝas, -
La malsanktaj vortoj de la sorĉo de la Mortinto!
- Malferma seruro
Al la frapo de la Mortinto!
Flugilo, kaj stango, kaj bando! -
Nek moviĝu, nek deflankiĝu,
Artiko, muskolo aŭ nervo,
Ĉe la sorĉo de la mano de la Mortinto!
Dormu ĉiujn, kiuj dormas! - Veku ĉiujn, kiuj vekiĝas! -
Sed estu kiel la Mortinto pro la Mortinto! 'Nun ŝlosilo, nek riglilo, nek stango utilas,
Nek fortika kverka panelo dikigita per najloj.
Peza kaj severa la ĉarniroj knaras,
Kvankam ili estis oleitaj dum la semajno,
La pordo larĝe malfermiĝas kiel eble plej larĝa,
Kaj tie ili staras,
Tiu murdema bando,
Lumigita de la lumo de la GLORA MANO,
Per unu! - per du! - per tri!

Ili pasis tra la verando, ili pasis tra la halo,
Kie la Pordisto sidis ronkante kontraŭ la muro;
La ronko mem frostiĝis,
En lia tre flava nazo,
Vi vere opinius, ke li ronkis sian lastan
Kiam la Glora MANO apud li pasis!
Een la malgranda muso, kiam ĝi kuris antaŭ la maton
Plej rapide por eskapi de la kato,
Kvankam duonmorta pro timo,
Paŭzita en sia flugo;
Kaj la kato, kiu postkuris tiun etan aferon
Kuŝu kaŭre kiel statuo en printempo!
Kaj nun ili estas tie,
Sur la ŝtupo,
Kaj la longa kurba peceto estas brila kaj nuda,
- Mi vere ne pensas, ke iu mono subaĉetus
Mi la terura sceno, kiu sekvis por priskribi,
Aŭ la sovaĝa, sovaĝa brilo
De la okulo de tiu maljunulo,
Lia muta malespero,
Kaj profunda agonio.
La kapridon de la plumo kaj la ŝafidon de la baraĵo,
Senmove vidu la klingo de la buĉisto;
Ili ne revas - ha, ili estas pli feliĉaj! - ke la tranĉilo,
Kvankam levite, povas minaci ilian senkulpan vivon;
Ĝi falas; - la malfortika fadeno de ilia estaĵo estas ŝirita,
Ili ne timas, suspektas ne, la baton ĝis ĝi estos donita.
Sed, ho! kia afero estas vidi kaj scii
Ke la nuda tranĉilo leviĝas en la mano de la malamiko,
Sen espero repuŝi aŭ forpeli la baton! -
- Sufiĉe! - ni transiru kiel eble plej rapide
La sorto de tiu griza, tiu malfeliĉa maljunulo!

Sed fantazia kompatinda Hugh,
Terure pro la vido,
Senpova egale paroli aŭ fari!
Vane provos
Malfermi la okulon
Tio estas fermita, aŭ fermu tion, kio estas frapita al la ĉinko,
Kvankam li donus al la tuta mondo povi palpebrumi! -
Ne! - por ĉio, kion ĉi tiu mondo povas doni aŭ rifuzi,
Mi ne estus nun en la ŝuoj de tiu knabeto,
Aŭ efektive ia vestaĵo, kiu apartenas al Hugh!
- 'Estas bonŝance por li, ke la ĉino en la muro
Li trarigardis tiel longe, estas tiel mallarĝa kaj malgranda.

Lamentaj voĉoj, sonoj de veo
Kiel sekvi forirantajn amikojn,
Tiu fatala nokto ĉirkaŭ Tappington iru,
Ĝiaj longtiritaj tegmentoj kaj ĝiaj frontonaj pintoj:
Eteraj Spiritoj, mildaj kaj bonaj,
Jes, ploru kaj lamentu pri sango.

'Estas frua tagiĝo - la mateno estas griza,
Kaj la nuboj kaj la tempesto forpasis,
Kaj ĉio parolis tre belan tagon;

Sed, dum la alaŭdo ŝia karolo kantas,
Krioj kaj krioj tra Tappington sonoregas!
Komencante ĉiujn,
Bonega kaj malgranda
Ĉiu, kiu troviĝas en Tappington Hall,
Milda kaj Simpla, Varleto aŭ Edziĝanto,
Ĉiuj serĉas samtempe la ĉambron de tiu maljuna Sinjoro;
Kaj tie, sur la planko,
Trempita en ĝia sango,
Terura kadavro restas eksponita al la vido,
Karotida kaj jugula ambaŭ tranĉitaj!
Kaj tie, flanke,
- Meze de la purpura tajdo,
Genuiĝas iomete Piedpaĝon de plej delikataj jaroj;
Ornamas sian palan vangon la rapide falantaj larmoj
Ĉu kuradas unu la alian ronde kaj grandaj,
Kaj li provokas la sangon per plena peruko!
Ve! kaj ne plu pro lia fervora! - estas klare,
Kiel anatomoj diras al ni, tio neniam plu
Ĉu la vivo revizitu la malbone mortigitajn,
Kiam ili estis tranĉitaj tra la jugula vejno.

Estas nuanco kaj krio tra la graflando Kent,
Kaj post ĉasado de la gorĝoj sendita de soldato,
Sed neniu povas diri al la viro, laŭ kiu vojo ili iris:
Estas iomete Foot-page kun tiu soldato,
Kaj eta pughundo kun malgranda pugnazo.

En Rochester-urbo,
Ĉe la signo de la Krono,
Tri malnoblaj viroj simple sidas
Al dika pajla ansero, kun terpomoj brunigitaj;
Kiam iomete Foot-page
Kuregas, furioze,
Agitante la pomsaŭcon, cepojn kaj salvion.
Tiu eta Piedpaĝo prenas la unuan je la gorĝo,
Kaj malgranda pughundo prenas la sekvan per la mantelo,
Kaj soldato kaptas tiun pli foran;
Kaj justaj roznobeloj kaj larĝaj moidoroj,
La Kelnero eltiras el siaj poŝoj poentojn,
Kaj la Botoj kaj la Ĉambristinoj eniras kaj fiksrigardas;
Kaj la soldato diras, kun digna aero,
- Vi estas serĉataj, sinjoroj, unu kaj ĉiuj,
Por tio 'estis altvalora alaŭdo ĉe Tappington Hall!'

Nigra murego sulkas la frunton sur Tappington Moor,
Kie iama nigra murego antaŭe sulkigis la brovojn:
Ĝi estas tiel nigra kiel nigre,
Kaj murdistoj tie
Ĉu pendantaj en aero,
Per unu! - per du! - per tri!

Estas terura maljuna demonino en ĉevalkrona ĉapelo,
Ĉirkaŭ ŝia kolo ili ligis al kanabokravato
La mano de Mortinto, kaj mortinta Tom Kato!
Ili ligis ŝiajn dikfingrojn, ili ligis ŝiajn piedfingrojn,
Ili ligis ŝiajn okulojn, ili ligis ŝiajn membrojn!
En Tappington-muelejan digan animon ŝi iras,
Kun kriado kaj halo! - "Ŝi naĝas! - Ŝi naĝas!"
Ili trenis ŝin surteriĝi,
Kaj ĉiu mano
Ĉu ektenas fagoton, soldatloĝon aŭ markon,
Kiam kuriozaspekta rajdanto drestas ĉion nigre,
Elprenas tiun malnovan harridanon kiel sakon
Al la hakilo malantaŭ li, metas spronojn al sia hako,
Frapas tra la homamaso, kaj iras en krakon!
Neniu povas scii,
Kvankam ili divenas sufiĉe bone,
Laŭ kiu vojo tiu sinistra rajdanto kaj maljunulino iras,
Por ĉiuj vidu, li estas ia infera Ducrow;
Kaj ŝi kriis tiel, kaj kriis,
Ni eble sufiĉe decidos
Ke la maljunulino ne multe ŝatis sian veturon!

Diru, kion vi volas, sed estas nur io pri klasika lingvo kaj tono, kiu sendas pliajn tremetojn laŭ mia spino, kiam oni aplikas ilin al timiga rakonto! Mi esperas, ke vi ĝuis la eniron de ĉi-vespere al nia serio kaj ke vi kuniĝos al ni morgaŭ dum la retronombrado por Haloveno daŭros !!